Portparol kompanije Toyota, Pol Hogard rekao je da u toj kompaniji žele da brzinometri budu lako čitljivi, i zato vredi staviti tipični raspon brzine vožnje u Americi, od 72 km/h do 112 km/h na vrh brzinometra, jer to je mesto na brzinometru koje vozač može najlakše da pročita. Da bi postigli to – i pritom održali vizuelnu privlačnost i simetriju brzinometra – potrebno je imati instrument koji prikazuje brzine daleko veće od najčešće korišćenih. Zato vozila, kao na primer Toyota Corolla, imaju brzinometar koji meri brzinu do 260 km/h iako automobil ne može ni da primiriše takvim brzinama.
Još u 20-im godinama prošlog veka mogli su da se kupe automobili sa brzinometrima koji mere brzinu čak do 193 km/h. Tokom pedesetih godina, brzinometri su počeli da prikazuju još veće brzine nakon što su Ford i Chrysler predstavili modele Thunderbird i 300. Njihovi brzinometri išli su do 240 km/h i bili su odskočna daska za popularizaciju brzinometara koji broje do 260 km/h. Prvi brzinometar od 260 km/h po svemu sudeći bio je postavljen u model Cunningham C-3 iz 1950-ih.
Neki eksperti za automobilsku bezbednost kažu da brzinometri koji prikazuju velike brzine mogu da normalizuju brzu vožnju i suptilno doprinesu tome da ljudi putuju opasnim brzinama daleko iznad 160 km/h.
Američka Nacionalna uprava za bezbednost saobraćaja na autoputevima (NHTSA) je 1979. godine donela pravilo da brzinometri ne smeju da prikazuju brzine veće od 135 km/h. Brzinometri koji prikazuju velike brzine su opasni i mogu da podstaknu mlade ljude da testiraju limite svojih automobila. Brzinometri su potom redizajnirani kako bi bili usaglašeni sa ovim pravilom. Ali to je bilo kratkog veka.
To ograničenje je ukinuto kada je Reganova administracija preuzela vlast a Džoan Klejbruk sišla sa čela NHTSA.
Nije teško pretpostaviti da bi vozači sa manje oklevanja mogli da nagaze papučicu gasa kada i dalje ima dosta prostora da se kazaljka na brzinometru pomeri. Odnos između brzine pri udaru i energije sudara nije linearan, i zato malo povećanje brzine može da ima velike posledice.
Neki potrošači gledaju na brzinometar koji prikazuje velike brzine kao na prodajni adut, jer se time pokazuje da vozač ima izuzetno moćan automobil.
Neki eksperti za automobilsku bezbednost kažu da brzinometri koji prikazuju velike brzine mogu da normalizuju brzu vožnju i suptilno doprinesu tome da ljudi putuju opasnim brzinama daleko iznad 160 km/h.
Američka Nacionalna uprava za bezbednost saobraćaja na autoputevima (NHTSA) je 1979. godine donela pravilo da brzinometri ne smeju da prikazuju brzine veće od 135 km/h. Brzinometri koji prikazuju velike brzine su opasni i mogu da podstaknu mlade ljude da testiraju limite svojih automobila. Brzinometri su potom redizajnirani kako bi bili usaglašeni sa ovim pravilom. Ali to je bilo kratkog veka.
To ograničenje je ukinuto kada je Reganova administracija preuzela vlast a Džoan Klejbruk sišla sa čela NHTSA.
Nije teško pretpostaviti da bi vozači sa manje oklevanja mogli da nagaze papučicu gasa kada i dalje ima dosta prostora da se kazaljka na brzinometru pomeri. Odnos između brzine pri udaru i energije sudara nije linearan, i zato malo povećanje brzine može da ima velike posledice.
Neki potrošači gledaju na brzinometar koji prikazuje velike brzine kao na prodajni adut, jer se time pokazuje da vozač ima izuzetno moćan automobil.